మొదటి వాక్యం

అంతరంగాన్ని అతలాకుతలం చేసే
నీ ఉద్వేగపు తాకిడి లేనప్పుడు-
ఆక్షరాలు
ప్రేమగా అలాయ్ బలాయ్ ఇచ్చుకోవు.

ముద్రవేలుకి చూపుడువేలుకీ మధ్య
నించోనే నిద్రపోతున్న కుంచెను చూసి
ఫక్కుమని నవ్వి వెక్కిరిస్తాయి
నెత్తి కెక్కిన కొన్ని అనుభవాలు.

అట్ట మీదున్న అబ్‌స్ట్రాక్ట్ పెయింటింగ్
తను గీసుకున్న గీతల ఉచ్చులో తనే పడ్డట్టు
బయటికిరాలేని ఒకానొక బలహీనత ఒళ్ళో
బద్ధకం
ఏకాయెకి పరుపుబండై
కాళ్ళుసాపుకు పడుకుంటది.

శబ్దానికి మరో శబ్దానికి మధ్య
ఎప్పుడూ ఎంకిలా ఎదురుచూసే
నిశ్శబ్దం
ముఖం చాటేస్తది.

రాత్రంతా సోపతున్న
ఈస్ట్ మన్ కలర్ కల
అంజాన్ కొడుతూ
వెనక్కి తిరిగి సూడకుండా వెళ్ళిపోతది.

గుండె
అమ్మ లేని ఇల్లవుతది.

*

ఎత్తుకున్న బరువంతా
దింపుడుకల్లంలో దించుకునేవరకు
ఎన్నో కొన్ని దినాలు
ఆకారం లేని ఆ ఆకారాన్ని
ఉప్పుడు బస్తాలా మొయ్యాలి.

***

సరే…
మొదటి వాక్యం రాయి
రెండో వాక్యం తోడొస్తుంది.

నీ రక్తం పంచి
నీ గొంతుకిచ్చి
నిజాన్ని నిజంగా చూపించే పిడికెడు వెలుగు పూసి
ముచ్చటగా మూడో వాక్యం
కూడా…



వాకిలి పత్రికలో: http://vaakili.com/patrika/?p=1213

దగ్గరి దూరాలు!

ఏవీ
నీకన్నా ముందే
నీ రాకని లయగా మోసుకొచ్చే
నీ కాలిపట్టీల కూనిరాగాలు?

ఏవీ
నీలాకాశం చీర చివర
వెన్నెల జీరాడినట్టుండె
తెల్లలంగా కుచ్చులు?

ఏదీ
నీ ఉనికిని ఇష్టంగా
గాలిపల్లకిలో ఊయలూపుతూ మోసుకొచ్చే నీ పరిమళం?

ఎందుకు
ఎప్పుడూ మన చూపుల సయ్యాటల్లో దూరలేక సిగ్గుపడి పరిగెత్తే సమయం
ఇప్పుడు నీ కంటి కొత్త భాషకు అర్ధం తెలీక నివ్వేరపోతుంది?

గుప్పెడంటే గుప్పెడు మల్లె మొగ్గల్లో మత్తుగా విచ్చుకునేవి ఆ రోజులు.
గుంగిలి పూల బోకేల్లో మూగగా ముడుచుకుంటూ ఈ రోజులు.

అవే
వెలుగుకళ్ళ ఎదురుచూపుల పగళ్ళు.
అవే
చీకటి వలేసిపట్టి ఒక్కటిచేసే రాత్రులు.

రోజులేం మారలేదులే!

ఇప్పటికీ
భూమి వెనక్కి తిరిగి చీకటి కొప్పు ముడుసుకుంటే
ఆకాశం ప్రేమగా వెన్నెల పూలు తురుముతుంది.

ఇక దూరాలంటావా?

పిలిస్తే పలికేంత దూరంలో ఉన్నప్పుడు
దూరాన్ని అమాంతం మింగే
నీ ఒకే ఒక తియ్యని పిలుపు చాలదూ!

ప్రియా
దూరాల్ని పోత పోస్తూ పోత పోస్తూ
పాత పాటని మరిచిన రోజులను
మళ్ళీ గొంతెత్తి పాడనీ…

రెండు గదుల మధ్య
వెలిసిపోయిన ఈ పాత పరదాకు
కలిసి కొత్త రంగులద్దనీ…



వాకిలి పత్రికలో: http://vaakili.com/patrika/?p=741

ఆఖరితనం

1
ఎప్పుడో గానీ ఎదురయ్యే
ఆ చిన్న పలకరింతకు కూడా
సమాధానం సంధించే భిగువు
ఇప్పుడీ పెదాల్లో లేదు.

2
కలలు వలసబోయిన రెప్పల కింద
కన్నీటి బిందువు కూడా ఎదగనంటే

ఏ తోడూ లేని చిటికెన వేలును
ఊతకర్ర కూడా వెలేస్తే

వ్యాకోచించని ఊపిరితిత్తుల లోయలోకి
ఊయలూగ ప్రాణవాయువు కూడా రానంటే

అరిచేతుల్లోంచి అదృశ్యమైన అదృష్టరేఖలు
అదాటున దేహమంతా పాకి ప్రశ్నిస్తున్నట్టు

అందర్నీ దేవుని సన్నిధికి చేర్చిన గుడిమెట్టు
శిధిలమై దేవునికి దూరంగా రాలిపడుతున్నట్టు

మళ్ళీ మొదలైన
ఆఖరితనం.

3
చెయ్యందించి
చివరి బండెక్కించడానికి
ఎవరొస్తారులే?!
ఈ మునిమాపు చీకటి మలుపులోకి.

4
పోనీ, ఒక కవిత్వపుటలవై నువ్వు నన్ను ముంచెత్తినా బావుణ్ణు.



వాకిలి పత్రికలో: http://vaakili.com/patrika/?p=538

నీ పేరున ఒక నక్షత్రం!

తూరుపు మీటిన వెలుగుతీగ మీంచి
అందంగా సింగారించుకుని దిగిన
ఓ వేకువ రాగం
గుట్ట చెంపలు నిమిరి
చెట్టు ఆకులు వెలిగించి
మట్టి చెవుల్లో మంత్రమై మోగి
రికాం లేని గాలి నోట్లో
రోజంతా నానింది.

ఆగి చూడ్డానికి తీరికెక్కడిది?!

ఒక గది నుండి మరో గదికి
ఆ గది నుండి ఇంకో గదికి…

మూసుకున్న తలుపు చేసే మూగ రోదన
తెరుసుకున్న తలుపు చెప్పే తియ్యని మాట
వినిపించుకోడానికి తీరికెక్కడిది?
తుదిలేని తొవ్వ కొమ్మకు పూసే దృశ్యాలు
కళ్ళ బుట్టలో దాచుకోడానికి చోటెక్కడిది?!
మనసునిండా ముసురుకున్న మార్మిక రాగాలు
తనివితీరా పలికించుకోడానికి తీరికెక్కడిది?

ఒక గడప నుండి మరో గడపకి
ఒక దారి నుండి ఇంకో దారికి…

పాడె ఎక్కడైనా లేవచ్చు

'హే రాం' అనుకునే తీరికెక్కడిది?

నింగీ నేలా కలిసే చోటుకి
నిన్ను నడిపిస్తూ నడిపిస్తూ
గమ్యం నీడల్లోకి ఇంకిపోయే వెలుగు
ఎప్పుడో ఒక రోజు
చైతన్యాన్ని చిటుక్కున కోసి
చీకటి వీలునామా విప్పుతుంది

ఓ నక్షత్రాన్ని
నీ పేర్న రాస్తుంది.

I want No Life…

Then:
There was no form.
There were no limits at all.
My term of life
was the same as that of Milky Ways.
I had a full-fledged freedom
to touch the bourns of skies
and the depths of abysses same time.
My existence was
at the threshold of nine planets.

Now:
I am a prisoner serving life
born in the cellar with nine doors.
The irony is
I am the guard, I am the judge
I have to serve the term, all alone.

Bound with shackles of affections,
injecting into the veins
selfishness boiling with desires
is the punishment.

How long these decorated walls
hoisting greed can stand?

In the battle of life
between breath and death
A day shall come
when the jail shall have to close

If all that I can achieve
is a lay on the roster of history
that the time machine rolls out,
I want no history
and I want no life.

God! grant me endless freedom!

(Translated by NS Murthy at http://teluguanuvaadaalu.wordpress.com/2012/11/10/i-want-no-life-ravinder-verelly-telugu-poet/)

'నమస్తే తెలంగాణ' సండే ఎడిషన్ లో దూప రివ్యూ

పల్లెతడి తగిలే కవిత్వం
కోల్పోతున్న మనిషితనాన్ని, పల్లెతడిని అక్షరాల్లో ఆవిష్కరించిన పుస్తకం ‘దూప’. రవి వీరెల్లి ఈ కవితా సంకలనం ముఖచిత్రం ఎంత కొత్తగా ఉందో ఇందులోని కవిత్వమూ అంతే సృజనశక్తిని చాటింది. ‘రవి ఏం చేస్తున్నాడో చూడండి. అమెరికాలో వొక ఆముదాలపల్లిని కట్టుకుంటాడు’, ‘మనిషిని మనిషిగా నిలబెడతాడు’ అన్న ప్రముఖ కవి అఫ్సర్ పరిచయం నిజమే అనిపిస్తుంది. ‘కవిత్వం తనకొక తీరని దూప’ అన్న కవి మాటల్లోని ఆర్ద్రత అర్థమవుతుంది. ఇందులోని కవిత్వం సామాన్యులకు సైతం ఎక్కడా బోర్ కొట్టదు. చిన్నచిన్న మాటల్లో పెద్దపెద్ద అర్థాలు. భావాల్లో చిక్కదనం. ఒక బాధ, ఓ ఆరాటం, ఒకింత తపన అన్నీ గోచరిస్తాయి. తన ఊరు, తన మనిషితనం, తన సామాజికత అన్నీ దూరమవుతున్న వైనాన్ని చక్కగా కవితల్లో ఆవిష్కరించారు. ‘విశ్వం నుండి, రెక్కలు విరిచి, భూమ్మీదకు విసిరి వేయబడ్డ, ఓ రంగుల కల, నేను’ అంటూనే ‘కొత్త రెక్కలతో, అస్తిత్వపు మూలాలు వెతుక్కుంటూ, తిరిగి విశ్వాంత రాళాల్లోకి, నేను’ అని ముగించిన తీరు ఒక్కటి చాలేమో కవి విశాలదృష్టిని తెలియపరచడానికి!
వెల: రూ॥ 50/- ప్రతులకు: -415/9, సప్తగిరి కాలనీ, మియాపూర్, హైదరాబాద్-49. ఫో॥ 8686059533.

http://www.namasthetelangaana.com/sunday/article.asp?category=10&subCategory=9&ContentId=138930