Sunday, August 28, 2011

ఏ పుట్టుకా వద్దు!

అప్పుడు:
ఆకారం లేదు
అవధులు అసలే లేవు.
పాలపుంతల దారి
నా కొలమానం.
ఆకాశపుటంచులనూ
పాతాళపు లోతులనూ
ఏకకాలంలో స్పృశించే
రెక్కతొడిగిన స్వేచ్ఛ-
తొమ్మిది గ్రహాల ముంగిలి
నా అస్తిత్వం.

ఇప్పుడు:
తొమ్మిది తలుపుల చర్మపు చెరసాలలో
ఊపిరి పోసుకున్న జీవిత ఖైదీ.

వింతేమిటంటే..
ఈ జైలుకు రక్షకుణ్ణి, శిక్షకుణ్ణి,
శిక్షను అనుభవించే ఒంటరి పక్షినీ నేనే.

అనుబంధాల గొలుసులతో బంధించి
కోరికలతో సల సలా మరుగుతున్న స్వార్ధాన్ని
నర నరాల్లోకెక్కించడం
ఇక్కడ విధించబడుతున్న శిక్ష.

నషాళానికెక్కిన ఆశల జెండాలతో
సింగారించుకుంటున్న ఈ గోడలు
ఇంకెన్నాళ్ళు?

ఉచ్చ్వాస నిశ్వాసలకు
జరిగే యుద్ధంలో
ఏదో ఒకరోజు
ఏదో ఒకటి గెలవటమూ
ఈ జైలు తలుపులు
బద్దలవటమూ తప్పదు.

సమయయంత్రం ముద్రించే
చరిత్ర పుటల్లోకెక్కాలనుకోవడమే
నా స్వార్ధం అయితే
నాకే చరిత్రా వద్దు
ఏ పుట్టుకా వద్దు.

అవధుల్లేని స్వేచ్ఛ నివ్వు.

*

స్టిల్ లైఫ్

తెల్లటి అందాలు పరిచి
ప్రియుని కోసం
ఎదురు చూస్తూన్న ప్రేయసిలా
కాయితం.

ఒళ్ళంతా కళ్ళు చేసుకుని
వొంగి క్యూరియాసిటీ వెదజల్లుతూ
టేబుల్ ల్యాంపు.

పాళీ చెక్కుకుంటూ
నేను.

*

మూలన
మౌనంగా
ముగింపు లేని కథను నెమరేసుకుంటూ
చెత్తబుట్ట.

Tuesday, August 9, 2011

ఆవృత్తి

విశ్వం నుండి
రెక్కలు విరిచి
భూమ్మీదకు విసిరేయబడ్డ
ఓ రంగుల కల
నేను.
*
జీవితపు కనురెప్పల కొన
ఉదయించి ఊగిసలాడే
కలల బిందువులు
ఏ రంగయితేనేం
ఉప్పగా 
రేపటిలోకి ఇంకి పోవాల్సిందే.
*
కల పగిలి
ఎప్పుడు భళ్ళున తెల్లారిందో...
కొత్త రెక్కలతో
అస్తిత్వపు మూలాలు వెతుక్కుంటూ
తిరిగి విశ్వాంతరాల్లోకి
నేను.

Monday, August 8, 2011

జ్ఞాపకాల ధార


కుండలో పొంగిన
నురగను తీసేసినట్టు
వేసుకున్న బంధాలన్నీ
తీసేసి వచ్చాను.

ఇక్కడ
ఏ బీర్ బాటిల్లోంచి
                              పొంగే నురగ చూసినా-  
                              తాటాకు రాకెలో
                              సన్నని ధారలా
                              జాలువారే
                              జ్ఞాపకాలు.

                              జ్ఞాపకాల ధారను నియంత్రించే
                              తాటినార ఫిల్టర్ను మాత్రం
                              నా చిన్ననాటి స్నేహితుడి దగ్గరే మరచా!

I miss my village and friends.

జీవితం

మొదట్నుంచి
చివరి వరకు రాసి
'అండూ' చేయబడ్డ
ఓ వర్డ్ డాక్యుమెంట్
జీవితం.

క్షణానికో మారు
'రీడూ' బటన్ నొక్కేది
సమయం అనే
మాక్రో.

జ్ఞాపకం

నీ జ్ఞాపకం కరిగి
ఎప్పుడు
గుండె లోతుల్లోంచి ప్రవహించి
కన్నీరై చేతివేళ్ళ నుండి రాలిందో!

అలుక్కుపోయిన
అక్షరాలతో
తడి తడిగా
ఓ కావ్యం.

తోడున్న ఒంటరి

నిండుకుంటున్న మేఘాలు
నింగికి తోడుగా ఎంతసేపుంటాయి
పచ్చతనంతో మురిసిపోతున్న చెట్టుకు
రంగులుమార్చే ఆకులు ఎన్నాళ్లుంటాయి?

ఆత్మకు ఆశ్రయమిచ్చిన శరీరం
ఆశలకు ఆయువుపోస్తూ ఇంకా ఎన్నేల్లుంటుంది?

ఒంటరితనం తప్పదు.

నువులేని నా జీవితానికో తోడు వెతుక్కున్నా...

రోజంతా ఎడతెరిపి లేకుండా కురుస్తూ
నీ తలపుల్ని తడిఆరనీకుండా చేస్తూ
ఏడిపిస్తునే నవ్విస్తూ
బ్రతికిస్తూనే చంపేస్తు
నన్ను నడిపిస్తున్న నీ జ్ఞాపకాల తోడు.

ఓ ఒంటరితనమా
వెతుక్కో
ఇంకో మేఘంలేని ఆకాశాన్ని
ఇంకో మోడువారిన చెట్టును.

అప్పుడు పుడతాను

ప్రాణస్థానం లోతుల్నుంచి
పదాలు తోడి
మనోఫలకంపై చిలకరిస్తూ
నీకు నువ్వు మేలుకొల్పు పాడుకో.

బాధల్ని భావనల్ని నాతో పంచుతూ
గుండె పగిలేలా ఏడుస్తూ
అతికించే అక్షరాలకోసం అలమటించు.

మోయలేని పదసమూహాల
మంచు మూటలెత్తుకొని
రాని సూర్యోదయం కోసం నిరీక్షించే
గడ్డిపరకా అవ్వూ.

నన్ను లేపనంగా పూసుకో-
దానికి ముందు
నిన్ను నువ్వు ముక్కలుగా చీల్చుకో.

నన్ను బతికించడం కోసం
నిన్ను నువ్వు
మళ్ళీ మళ్ళీ చంపుకో.
అప్పుడు పుడతాను-
నా కాళ్ళకింద సంతకమైన నిన్ను
కవిగా బ్రతికించడానికి.

మరిచిన చిరునామా

అనుబంధాల వేళ్లను తెగ నరుక్కొని
గ్లోబలైజేషన్ అరువిచ్చిన వలస రెక్కలు తొడుక్కొని
దూరాలను దూసుకుంటూ
ప్రవాసులుగా ఎక్కడో పాదుకున్నాము.

విడిచోచ్చిన నేల జననానికి మన దేశమైనా
భవిష్యత్తుతో భేటి మరే దేశంలో రాసుందో?

తోడోచ్చిన కన్నీళ్లు
తీరాల మధ్య దూరాలు కోలుస్తుంటే
సంపాదన సాంత్వననిస్తుందా?

దూరాలను చెరిపేసే శక్తి సన్నగిల్లినప్పుడు
ఆత్మీయంగా తారసపడే వారు ఎవ్వరూ ఉండరు.

తెంపుకొచ్చిన పేగు బంధాన్ని
దాటుకోచ్చిన అనుబంధాలను
ఖననం చేసి కట్టుకున్న
ఈ ప్రవాసపు పునాదులు
ఎప్పటికైనా పెగలాల్సిందే.

గడించిన లోకానుభవం చాలు
ప్రయాణించిన దూరాలు చాలు
ఆగని కాలంతో పరుగుపందెం రోజూ ఉండేదే

ఒక్కసారి
ఆగిన జ్ఞాపకాలతో ముఖా ముఖి చేయి
పూర్తిగా రీవైండ్ అయిన మనసు చెబుతుంది
నువ్వు మరిచిన
నీ శాశ్వత చిరునామా ఏమిటో.

సుజనరంజని జూన్ సంచికలో ప్రచురితమైన కవిత.

కాసిన్ని నీళ్లయినా...

సాక్షి ఆదివారం(19/06/11) ఫన్డేలో ప్రచురితమైన కవిత.