కొసమెరుపు

అంతుచిక్కని చిక్కు ప్రశ్నేదో
ఆకాశమంతా పరుచుకుంది.
పేనుకుంటున్న దారాన్ని అక్కడే వదిలేసి
చీకటి కంట్లోకి బయల్దేరా.

వెలుగులోకి నడిచినంత ధైర్యంగా
చీకట్లోకి చొచ్చుకు పోలేం కదా!
అయితేనేం
కంటికేదీ కనిపించదని తేలిపోయాక
మనసు కొత్త రెక్కలు తొడుక్కుంటుంది
వొళ్ళు వాయులీనమై
కనపడని దారుల్ని శృతిచేసుకుంటుంది.

గుప్పిట
పిగిలిపోయేన్ని ఆలోచనలను పట్టి
అలా కళ్ళకద్దుకున్నానో లేదో
కడతేరని నడకకి కొత్త కాళ్ళు పుట్టాయి.
ఇక
ఎదురుచూపంతా
ఎప్పుడో రాలే ఆ ఒక్క చుక్క కోసం.

ఎక్కడున్నానో తెలీదు

కలల గాయాలు కార్చిన కన్నీళ్లు తుడుస్తూ
ఎరుపెక్కిన దూదిపింజలా
జీవితాంతం తిరగరాసినా పురిపడని పద్యం
వింతవెలుగై పురివిప్పినట్టు
వదిలేసిన కవిత్వపు దారం కొసన
కొసమెరుపై
అదిగో
ఆ రాలిపడ్డ రక్తపు చుక్క నేనేనా?

*

అనుకుంటాం గానీ
చీకట్లోకి నడిచినంత స్వేచ్ఛగా వెలుగులోకి వెళ్ళలేం
...నగ్నంగా!

09.01.2012