రాత్రికి లోకువై...

కలిసినట్టే కలిసి విడిపోయే
రాత్రీపగళ్ళ పగుల్లనుంచి

ఒంటరి రోజులన్నీ
ఒక్కొక్కటే
విడివిడిగా దొర్లిపోతుంటే
కలిసి పంచుకున్న
ఆ కొన్ని క్షణాలు కూడా
కన్రెప్పల సందుల్లోంచి
ఎప్పుడో ద్రవించి పోయాయిలే.

చీకటి కేం
అంచులను చురకత్తుల్లా చేసి
రంపపుకోత కొస్తుంది
ఎంతైనా
ఒంటరితనాన్ని మోస్తున్నవాళ్ళంటే
రాత్రికి తెగ లోకువ.

ఇదిగో
చీకటి గోడలకు చూపులనతికించి
నడిరాత్రి నడుంమీద
సమయాన్ని చేదిపోస్తూ
ఒక్కొక్క జ్ఞాపకం పూసని
మునివేళ్ళతో మీటుతూ
అరతెరిచిన కళ్ళతో
తపస్సు చేస్తూ…

పొగమంచును మోస్తూ
పొడిచే పొద్దు కోసం
ఎదురుచూసే వెదురు పొదలా
ఇలా…

నా రాత్రులు నావి.

నీ పగళ్ళు నీవి.

రెండు ముక్కలైన
రోజును
అతికిస్తే బావుణ్ణు!